Meeleven en gebed geeft kracht en hoop!

Dat zegt Olena uit Kharkiv tegen mij. Zij is hoogleraar aan de Medische Universiteit van Kharkiv en kinderarts. Net als vele anderen is zij de stad ontvlucht. Ze deelde vandaag deze foto met mij waarop te zien is dat Rusland hard bezig is om de infrastructuur te ontwrichten. Vluchten kan dan ook niet meer…

Sinds gisteren heb ik voortdurend contact met onze vrienden in Oekraïne. Omdat de meeste contacten geen Engels spreken, doe ik dat via Whatsapp en Facebook messenger. Zij kunnen hun bericht dan eerst vertalen voordat ze het versturen. Of ze verzenden het in het Oekraïens, waarna ik het m.b.v. google translate zelf vertaal. Dat geeft over het algemeen een redelijk betrouwbare tekst.

Mensen in Oekraïne zijn totaal overrompeld, ontredderd en boos. Sommigen zeggen nog steeds: Rusland was onze goede buur, we zijn broeders en zusters van elkaar. Maar groter dan dat alles is de eensgezindheid in het verzet tegen de inval. Oekraïners zijn vrije mensen en dat willen ze blijven. Daar zullen ze voor vechten. Dat is ook de toon die je hoort als Zelensky spreekt.

Intussen moeten de mensen wel de angst en de onzekerheid onder ogen zien. Vitaly woont met zijn gezin in Rivne. Niet eens zo’n grote stad in het noordwesten van Oekraïne. Niet eens zo’n grote stad, maar ook zij liggen onder vuur. Hij zegt: ‘Het is vreselijk… De hele dag door wordt Rivne gebombardeerd. Voortdurend klinken de sirenes’. Andrey die in de buurt van Kharkiv is, vertelt: ‘De stad ligt onder vuur. De luchtaanvallen zijn vreselijk. De beschietingen zijn verhevigd. Ik help nu mijn buren om de ramen te lijmen….’

Zelfs in Lviv, in het westen van het land, klinken de sirenes en zoeken mensen regelmatig schuilkelders op. Van Luda, moeder van een gehandicapte dochter, kreeg ik onderstaande foto.

Tetiana, een jonge en talentvolle zorgmedewerker uit Lviv, schrijft: ‘Het luchtalarm klinkt steeds. En we zien hier ook de beelden van de tanks die Kiev binnenrijden. Maar wat kunnen we doen? We hopen op God. Hij is bij ons.’

Diezelfde vraag houdt mij sinds gisteren ook bezig. Wat kan ik doen? Natuurlijk: ik houd contact met mijn vrienden. Dat geeft hen moed. Ze ervaren meeleven. En ook ik bid en vertrouw op Gods hulp. Maar het liefst zou ik er heen willen, naast hen staan, praktisch hulp willen geven. Dat kan nu niet en hoe dat in de (nabije) toekomst wel kan, kunnen we nog niet overzien. Vitaly zegt: ‘De beste hulp nu is gebed. En verspreid de informatie die je krijgt. Iedereen moet weten wat hier gebeurt’.

Zo wil ik proberen op deze plek het nieuws regelmatig te delen dat ik van onze vrienden krijg. We zullen ons als bestuur ook bezinnen op de vraag welke praktische hulp wij nu of later aan ouders van kinderen met een handicap kunnen geven. Voorlopig kan het accent niet liggen op onze oorspronkelijke doelstelling om hen te helpen de zorg en onderwijs voor hun kinderen te verbeteren. Ze hebben nu wel wat anders aan hun hoofd. Maar we vertrouwen erop dat er weer een fase komt waarin ze hun leven kunnen herstellen en opbouwen. Dan zullen we er ook kunnen zijn, met raad en daad. Daarvoor is financiële steun welkom. Tegelijkertijd roep ik iedereen op om ook de organisaties te steunen die nu hulp gaan bieden aan de vluchtelingenstroom die op gang komt.