Geen contact meer…

Vier dagen geleden begon ik mijn bericht met het citeren van Olena uit Kharkiv. Daarna werden haar berichtjes via whatsapp steeds beperkter. Soms één woordje, op mijn vraag hoe het op dat moment was: ‘hell’…. Sinds gisteren reageert ze helemaal niet meer.

Ook Tetania, een andere vriendin uit Kharkiv, die eerder bevestigde dat de stad van verschillende kanten werd aangevallen maar dat ze tot dan toe veilig was, reageert niet meer.

Het klopt met de informatie die via het nieuws tot ons komt. Kharkiv ligt zwaar onder vuur. De aanvallen zijn al lang niet meer gericht op militaire of strategische ‘doelen’. Als dat ooit al het geval was. Een Britse verslaggever zei: Het lijkt erop dat de tactiek van Rusland is gewijzigd van het raken van militaire doelen naar het neerhalen van symbolen van de Oekraïense staat’.

Het akelige stilzwijgen van onze vrienden uit Kharkiv zorgt voor een knoop in mijn maag. Zijn ze één van de vele tientallen dodelijke slachtoffers? Zijn ze op de vlucht? Of werkt het internet gewoon niet meer?

Het is maar één van de vele voorbeelden die het afschuwelijke leed van deze oorlog illustreren.

Aan de andere kant van het land, in Uzhhorod, zijn onze partners betrokken bij de opvang van de gigantische vluchtelingenstroom. Ze zamelen voedsel, dekens en kussens in en geven de gevluchte vrouwen en kinderen hulp via het dagcentrum waar normaal gesproken hun kinderen met een handicap verblijven.

En aan de andere kant van de grens helpen vrienden uit het Moldavische Orhei (zie de foto’s) ook om vluchtelingen op te vangen.

Het zijn maar twee voorbeelden die laten zien hoeveel goeds er tegenover het kwaad van deze oorlog staat!